آغوش خدا

گاهی دلم می خواهد 

دنج ترین گوشه ی جهان از آن من باشد

خودم را تنگ در آغوش بگیرم 

و های های بگریم  بر تمام تنهایی خودم

بر تمام لحظه هایی که بی مقصد و بی هدف دویده ام

بر باختن و فرو پاشیده شدنم

فارغ از هیاهوی آدم ها، بخندم، گریه کنم، سکوت کنم، فریاد بزنم.

بدوم بدوم بدوم بدوم تااااااااااااااااااااااااااا.......

آاااه بی خیال آدم ها!

بی خیال دنج ترین گوشه ی جهان!

روزهاست که در خویش مرده ام

دوباره فرو می روم در لاک  تنهایی ام

دلم آغوشی می خواهد از جنس خدا.

فرحناز هرندی/صبور