غم شبانه

شده یک شب ز غم عشق، غزلخوان بشوی

همچو عشق آفت جان، آتش بستان بشوی؟!

شده یک شب بشوی شاعر شیرین سخنی

و به زعم غزلت، ساقی رندان بشوی؟!

شده بحری بنویسی تو طویل در دل شب

و تو در بحر طویل، غرق و پریشان بشوی؟!

شده شعرت بزند چنگ و چــغانه دلِ شب

و تو از شور غزل، واله و حیران بشوی؟!

شده طرحی بکشی، نیمه ی شب بر رُخ شعر

همچو ناز عاشق آن، یوسف کنعان بشوی؟!

گر بمانی همه شب در بَرِ من همچون شعر

همچو من رند و پشیمان و تو ویران بشوی!

شده من از غم عشق، شاعر و تنها بشوم

 نگذارم نمِ اشک، بر سر مژگان بشوی

نازی صالحی/صبور