جا مانده

آرام جانم

این لحظه 

دل نه زبان فلسفه می فهمد

نه منطق

یکپارچه عشق است و دلدادگی

مالامال از غم فراق

جا مانده ای از قافله عشاق

کوله بار دلتنگی را بر دوش می کشم

قمقمه ی چشمهایم را از اشک  پر می کنم

دلشکسته و نالان با پای دل عزم سفر می کنم 

و راهی حرمت

پرده حریر چشمانم را می بندم

پرچم دست را با احترام بالا میبرم 

و بر سینه می کوبم 

 با بند بند وجودم ناله میزنم:یا حسین

چله نشین اشک شدم 

تا اربعینی میهمان شوم بر حرمت یا حسین،

اما جاماندم از قافله

سلام مرا به مولایم برسانید 

و بگویید 

 آنکه از قافله جامانده؛ دلش را در دلِ قافله جا داده

دلش را دریاب. یا حسین