غم شبانه شاعر

شده یک شب ز غم عشق  غزلخوان بشوی

همچو عشق آفت جان، آتش بستان بشوی؟!

شده یک شب بشوی شاعر  شیرین سخنی

و به زعم غزلت؛ ساقی  رندان بشوی؟!

شده  بحری  بنویسی  تو  طویل در دل  شب

و تو در بحر طویل، غرق و پریشان بشوی؟!

شده  شعرت  بزند  چنگ  و چغانه دلِ شب

و  تو  از شور غزل، واله  و حیران  بشوی؟!

شده طرحی بکشی، نیمه ی شب بر رُخ شعر

همچو ناز عاشق  آن ؛یوسف کنعان بشوی؟!!

گر بمانی همه شب در بَرِ من همچون شعر 

همچو من رند و پشیمان و تو ویران بشوی.... 

شده من از غم  عشق  شاعر  و تنها  بشوم...

 مگذارم؛ نمِ  اشک بر سر مژگان  بشوی!!

 نازی صالحی (صبور)