فقط خدا...

جایی خواندم:

"بعضی آدم‌ها، ناخواسته همیشه متهم‌اند.

همیشه مقصرند

بخاطر سکوتشان، مهربانیشان ...

گذشتشان، بی‌کینه بودنشان ...

کمک نخواستنشان، بی‌آزار بودنشان

و از همه بدتر اینکه

خوبی‌هایشان، زود فراموش می‌شود ...!"

و ناخواسته دلم گرفت

احساس کردم چقدر شبیه وصف حال این روزهای من است

شاید مهربان نباشم

اما همیشه متهمم به تقصیری نابخشودنی

و خوبی هایم تعبیر شد به نیرنگ و دسیسه

روزهاست که روح پیر و افسرده ام را 

بر دوش تنهایی  گذاشته؛ زار و خسته، 

دالان های تاریک و کسل کننده ی زندگی را طی می کنم.

کاش راهی از نور از سمت آسمان به روی دنیای تاریک و تیره ام 

باز شود تا روح پیر و افسرده ام را نه به خاک، تا به آسمان بسپارم.

فقط تویی که همیشه پناه لحظه های بی پناهی ام بوده ای

پناهم باش

دوستت دارم خدا

‎همین

پ.ن

درست یک سال است که در خویش مرده ام

به جرمی ناخواسته

کاش به  نفس حق زنده شوم

فرحناز هرندی/صبور