مرید گریه های مرتدم

و زیر سینه های تاک

شراب شعر مکیده، باورم

چقدر نجیب رسیده ام

در این رطوبتِ طلوعِ تب

به فصل قرمز جنون واژه ها

تو رفتی و ...

دلم به زیر پای لشکری ز افسران آذرست

به دست عادت رفاقتی غریب

خمیده شد عمود خیمه ی کمر

دوباره رنگ زرد چهره ام

سپید می شود

ز سردی و سیاهی دو چشم تو

و زیر آن تموز  و حس شمس تو

چه ساده آب می شود

تمام حس ساکتم

در این تحجر غریب خنده ها

مرید گریه های مرتدم

و پلک خسته ی خیال 

دوباره پرده دار صد نگار کافرست.

N.h.s